Różne zidentyfikowane próbki mikrometeorytów / Credits - Project StardustPo latach poszukiwań norweski naukowiec zidentyfikował mikrometeoryty wśród różnych miejskich odpadków.
Każdego roku do atmosfery Ziemi wchodzi nawet 50 tysięcy ton materii meteorytowej. Jednakże tylko kilka procent tej materii dociera do powierzchni naszej planety. Zazwyczaj wykrywane są jedynie większe obiekty, zaś znacznie rzadziej dochodzi do obserwacji spadającego bolidu, z którego powstają meteoryty.
Aktualnie najlepszym źródłem mikrometeorytów jest polarny śnieg i lód. Mikrometeoryty pozyskiwano także z próbek sedymentów pochodzących z dna morskiego.
Różne próbki miejskich mikrometeorytów, zidentyfikowane przez Jona Larsena / Credits – Project StardustAle czy możliwe jest odkrywanie mniejszych odłamków materii meteorytowej? W warunkach miejskich dochodzi do akumulacji różnych odpadków w miejscach takich jak rynny deszczowe, kanalizacja, zbiorniki retencyjne itp. Wśród nich może się znaleźć także niewielka ilość materii meteorytowej, której wykrywanie jednak nie udawało się przez długi czas.
Jon Larsen, norweski naukowiec, prowadzący inicjatywę pt „Project Stardust”, od 2009 roku sortował odpadki z terenów miejskich w poszukiwaniu mikrometeorytów. Uczony przeanalizował próbki z kilku różnych miast z całego świata, w tym Londynu, Paryża, Berlina i Los Angeles. Przez lata Jon Larsen wybrał pod mikroskopem łącznie ponad 40 tysięcy małych drobin , z których około tysiąc poddał dalszym badaniom. Cierpliwość opłaciła się – wśród wybranych cząstek znalazły się także mikrometeoryty.
Pierwszy zidentyfikowany miejski mikrometeoryt / Credits – Project StardustPierwszy mikrometeoryt został zidentyfikowany w lutym 2015 roku, dzięki współpracy z naukowcami z brytyjskiego Imperial College London. Gdy metody identyfikacji mikrometeorytów zostały ustalone, Jon Larsen zdobył około 300 kilogramów odpadków miejskich z Norwegii, które przeanalizował wraz z ochotnikami. W tej próbce znaleziono ponad 500 mikrometeorytów. W odnalezionej materii są mikrometeoryty stopione w różnych temperaturach, przełamane, zorientowane aerodynamicznie oraz o różnych kształtach – od kulistego do podłużnych.
Poszukiwania Jona Larsena sugerują, że materia kosmiczna może się skrywać wszędzie. Oczywiście, ilość pracy przy poszukiwaniu tych mikrometeorytów zawsze będzie ogromna, zarówno przy „przesiewaniu” materiału, jak i przy późniejszej identyfikacji.
Zobacz więcej na profilu „Project Stardust” na Facebooku.
(PS)
Źródło: Kosmonauta.net
Przeczytaj więcej: 
