Partnerzy

Astro-Miejsca


URANIA

astroturystyka

100 lat IAU

IAU

Comet

Centrum Nauki Kepler

Planetarium Wenus

ERC

Centrum Nauk Przyrodniczych

Orion,serwis,astronomii,PTA

POLSA

Astronomia Nova

Astronarium

forum astronomiczne

IPCN

Portal AstroNet

Puls Kosmosu

Forum Meteorytowe

kosmosnautaNET

kosmosnautaNET

Nauka w Polsce

astropolis

astromaniak

PTMA

PTR

heweliusz

heweliusz

ESA

Astronomers Without Borders

Hubble ESA

Space.com

Space Place

Instructables

Tu pełno nauki

Konkursy

Olimpiady Astronomiczne
Olimpiada Astronomiczna przebiega w trzech etapach.
Zadania zawodów I stopnia są rozwiązywane w warunkach pracy domowej. Zadania zawodów II i III stopnia mają charakter pracy samodzielnej. Zawody finałowe odbywają się w Planetarium Śląskim. Tematyka olimpiady wiąże ze sobą astronomię, fizykę i astronomiczne aspekty geografii. Olimpiady Astronomiczne


Urania Postępy Astronomii - konkurs dla szkół


astrolabium

Organizatorem konkursu astronomicznego jest Fundacja dla Uniwersytetu Jagiellońskiego a patronat nad akcją sprawuje Obserwatorium Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika będące instytutem Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Zobacz szczegóły »

astrolabium

konkurs, astronomiczny

AstroSklepy

Serwis Astro - 30 lat AstroDoświadczenia!

Astro Schopy
 Firma ScopeDome

Planeta Oczu

Astrocentrum

Wszystko o Nas

Logo SA GW, autor Jacek Patka





Forum Astronomiczne PL


BOINC

Classroom

FB

Księżyc


Data: 09-10-2024 21:59:42

faza

Słońce

Na niebie


La Lune

Mapa Nieba

Stellarium Web

TheSkyLive
Skytinel - sieć stacji bolidowych - SN15

Położenie JWST
Where is WEBB


ARTEMIS
ARTEMIS-1


Położenie ISS
The current position of the ISS
tranzyty ISS


The current position of the ISS

Misja KEPLER

ZOONIVERSE odkrywanie planet

EPUP
5282 planet

Astropogoda

Pogoda



sat24, chmury, pogoda


wyładowania atmosferyczne


III Prawo Keplera




Czytelnia


dwumiesięcznik

Urania, numery archiwalne,przedwojenne

Light Pollution

M-WiFi

gwiazdy,zmienne,poradnik,gazeta,pdf,astronomia,pomiary

vademecum, miłośnika, astronomii, dwumiesięcznik, astronomia

astronomia amatorska

Astronautilius

KTW'

kreiner, ziemia i wszechświat

poradnik, miłośnika, astronomii, książka, Tomasz, Rożek

poradnik, miłośnika, astronomii, książka, Rudż, Przemysław

atlas, nieba, książka, astronomia

atlas, księżyca, książka, astronomia

Poradnik Miłośnika Astronomii

Mądre Książki

Osobliwa para

eso ESO ESO's Very Large Telescope has captured a detailed view of a star-forming region in the Large Magellanic Cloud — one of the Milky Way's satellite galaxies. This sharp image reveals two glowing clouds of gas. NGC 2014 (right) is irregularly shaped and red and its neighbour, NGC 2020, is round and blue. These odd and very different forms were both sculpted by powerful stellar winds from extremely hot newborn stars that also radiate into the gas, causing it to glow brightly.Dwa bardzo różne obłoki gazu w sąsiedniej galaktyce

Należący do ESO Bardzo Duży Teleskop (VLT) sfotografował intrygujący obszar gwiazdotwórczy w Wielkim Obłoku Magellana – jednej z satelitarnych galaktyk Drogi Mlecznej. Wyraźne zdjęcie ukazuje dwa wyróżniające się, świecące obłoki gazu: czerwony NGC 2014 i niebieski NGC 2020. Mimo że są bardzo różne, oba zostały wyrzeźbione przez potężne wiatry gwiazdowe od ekstremalnie gorących, nowo narodzonych gwiazd, które oprócz tego wysyłają promieniowanie, powodując że gaz jasno świeci.


Zdjęcie zostało wykonane za pomocą Bardzo Dużego Teleskopu (VLT) w Obserwatorium Paranal w Chile – najlepszym miejscu na półkuli południowej do prowadzenia obserwacji astronomicznych. Ale nawet bez pomocy teleskopów takich, jak VLT, spojrzenie w kierunku południowego gwiazdozbioru Złotej Ryby [1] w pogodną, ciemną noc, ukazuje obłok, który na pierwszy rzut oka wydaje się być chmurą w ziemskiej atmosferze.

Takie mogło być pierwsze odczucie podróżnika Ferdynanda Magellana podczas słynnej podróży na półkulę południową w 1519 roku. Mimo iż sam Magellan został zabity na Filipinach, przed powrotem wyprawy, pozostała załoga po powrocie do Europy poinformowało o istnieniu tego obłoku i jego mniejszego brata. Obie małe galaktyki zostały później nazwany na cześć Magellana. Chociaż bez wątpienia były widziane przez wcześniejszych europejskich podróżników i obserwatorów na półkuli południowej, to nie ma o nich wcześniejszych wzmianek.

ESO This wide-field view captures an odd couple in the constellation of Dorado (The Swordfish): NGC 2014 and NGC 2020. These two glowing clouds of gas, in the centre of the frame, are located in the Large Magellanic Cloud, one of the Milky Way’s satellite galaxies. Both are sculpted by powerful winds from hot young stars. This view was created from images forming part of the Digitized Sky Survey 2.

Wielki Obłok Magellana (LMC) aktywnie tworzy nowe gwiazdy. Niektóre z jego obszarów gwiazdotwórczych są widoczne nawet nieuzbrojonym okiem, na przykład Mgławica Tarantula. Są też inne, mniejsze – ale nie mniej intrygujące – obszary, które widać szczegółów za pomocą teleskopów. Niniejsze nowe zdjęcie z VLT pokazuje dziwnie niedopasowaną parę: NGC 2014 i NGC 2020.

Obłok w różowym odcieniu po prawej, NGC 2014, składa się głównie ze świecącego gazu wodorowego. Zawiera gromadę młodych, gorących gwiazd. Energetyczne promieniowanie od nowych gwiazd oddziela elektrony od atomów w gazie wodorowym, jonizując go i tworząc charakterystyczną czerwoną barwę.

Oprócz silnego promieniowanie, masywne, młode gwiazdy wytwarzają także potężne wiatry gwiazdowe, które powodują rozproszenie gazu wokół tych obiektów. Po lewej od głównej gromady widać pojedyncza, jasną i bardzo gorącą gwiazdę [2], co do której wydaje się, że rozpoczęła opisany proces, tworząc wnękę, która jest otoczona przez strukturę podobną do bańki, zwaną NGC 2020. Charakterystyczny niebieskawy kolor tego zagadkowego obiektu także jest wywołany promieniowaniem od gorącej gwiazdy – tym razem jonizowany jest tlen, a nie wodór.

Uderzająco różne barwy NGC 2014 i NGC 2020 są wynikiem różnego składu chemicznego otaczającego gazu oraz różnych temperatur gwiazd, które powodują świecenie obłoków. Odległości pomiędzy gwiazdami, a odpowiednimi obłokami gazu także mają znaczenie.

LMC znajduje się jedynie 163 000 lat świetlnych od nasze galaktyki, Drogi Mlecznej, a to bardzo blisko w kosmicznej skali. Ta bliskość sprawia, że jest bardzo ważnym obiektem dla astronomów, gdyż można go badać w znacznie dokładniejszych szczegółach niż bardziej odległe systemy. Była to jedna z motywacji dla budowy teleskopów na półkuli południowej, co doprowadziło do utworzenia ESO ponad 50 lat temu. Mimo że olbrzymi w ludzkiej skali, LMC zawiera mniej niż jedną dziesiątą masy Drogi Mlecznej i rozciąga się na zaledwie 14 tysięcy lat świetlnych – dla porównania Droga Mleczna ma około 100 tysięcy lat świetlnych. Astronomowie określają LMC jako nieregularną galaktykę karłowatą. Jej nieregularność, w połączeniu z wyraźną centralną poprzeczką gwiazd, sugerują, że to oddziaływania z Drogą Mleczną i inną sąsiednią galaktyką, Małym Obłokiem Magellana, mogły spowodować ten chaotyczny kształt.

Zdjęcie zostało uzyskane za pomocą dyspersyjnego spektrografu widzialnego i ultrafioletowego FORS 2, instrumentu zamontowano na VLT jako część programu Kosmicznej Klejnoty ESO [3].

Uwagi

[1] Mimo, że konstelacja ta jest często identyfikowana jako ryba miecznik, to mniej znana koryfena może pasować znacznie lepiej. Więcej informacji znajduje się tutaj.

[2] Gwiazda ta jest przykładem rzadkiej klasy gwiazd Wolfa-Rayeta. Te krótko żyjące obiekty są bardzo gorące – ich powierzchnie mogą być dziesięć razy bardziej gorące niż powierzchnia Słońca – i bardzo jasne. Dominują w regionie wokół siebie.

[3] Niniejsze zdjęcie pochodzi z programu Kosmiczne Klejnoty ESO, inicjatywy popularnonaukowej, w ramach której w celach edukacyjnych i promocyjnych uzyskiwane są za pomocą teleskopów ESO zdjęcia interesujących, intrygujących lub wizualnie atrakcyjnych obiektów. Program korzysta z czasu teleskopów, który nie może być użyty do obserwacji naukowych. Wszystkie zebrane dane mogą również nadawać się do celów naukowych i są dostępne dla astronomów poprzez archiwum naukowe ESO.

Więcej informacji

ESO jest wiodącą międzyrządową organizacją astronomiczną w Europie i najbardziej produktywnym obserwatorium astronomicznym na świecie. Jest wspierane przez 15 krajów: Austria, Belgia, Brazylia, Czechy, Dania, Finlandia, Francja, Hiszpania, Holandia, Niemcy, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja, Wielka Brytania oraz Włochy. ESO prowadzi ambitne programy dotyczące projektowania, konstrukcji i użytkowania silnych naziemnych instrumentów obserwacyjnych, pozwalając astronomom na dokonywanie znaczących odkryć naukowych. ESO odgrywa wiodącą rolę w promowaniu i organizowaniu współpracy w badaniach astronomicznych. ESO zarządza trzema unikalnymi, światowej klasy obserwatoriami w Chile: La Silla, Paranal i Chajnantor. W Paranal ESO posiada Bardzo Duży Teleskop (Very Large Telescope), najbardziej zaawansowane na świecie astronomiczne obserwatorium w świetle widzialnym oraz dwa teleskopy do przeglądów. VISTA pracuje w podczerwieni i jest największym na świecie instrumentem do przeglądów nieba, natomiast VLT Survey Telescope to największy teleskop dedykowany przeglądom nieba wyłącznie w zakresie widzialnym. ESO jest europejskim partnerem dla rewolucyjnego teleskopu ALMA, największego istniejącego projektu astronomicznego. ESO planuje obecnie 39-metrowy Ogromnie Wielki Teleskop Europejski (European Extremely Large optical/near-infrared Telescope - E-ELT), który stanie się “największym okiem świata na niebo”.

Linki

Krzysztof Czart
Centrum Astronomii UMK
Brak komentarzy. Może czas dodać swój?

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się , żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?
31,295,647 unikalne wizyty