Oto zestawianie wydarzeń na luty 2010. Na niebie króluje Mars. Daje się jeszcze dostrzec Jowisz, a w drugiej połowie nocy można obserwować Saturna. W Lutym możemy obserwować meteory z roju Leonidów. Nie jest to zbyt intensywny rój, ale jak każdy jest ciekawy w obserwacji. Najwierniejszym problemem jest przychylność pogody i obecność Księżyca. Aby prowadzić skuteczne obserwacje wizualne trzeba odpowiednio skorelować wiele czynników. Zapraszamy więc pod zimowe niebo.

---

Słońce

Dni stają się coraz dłuższe. Słońce wędruje po części ekliptyki położonej pod płaszczyzną równika niebieskiego, ale jego deklinacja wzrasta w ciągu miesiąca od -17° do -8°, w związku z czym dnia przybywa prawie o dwie godziny: w Warszawie 1 lutego Słońce wschodzi o 6^h17^m, zachodzi o 15^h23^m, a 28 lutego wschodzi o 5^h25^m, zachodzi o 16^h13^m. W lutym Słońce wstępuje w znak Ryb.

Księżyc

Bezksiężycowe noce będziemy mieli w połowie lutego, bowiem kolejność faz Księżyca jest w tym miesiącu następująca: ostatnia kwadra 5^d23^h49^m, nów 14^d02^h51^m, pierwsza kwadra 22^d00^h42^m i pełnia 28^d16^h38^m. W apogeum Księżyc znajdzie się 13^d02^h08^m, a w perygeum 27^d21^h36^m.

Planety, planety karłowate
i planetoidy

W pierwszych dniach lutego, nad ranem, bardzo nisko nad południowo-wschodnim horyzontem można jeszcze próbować dostrzec Merkurego, który 1 lutego, na początku świtu cywilnego, wzniesie się na maksymalną wysokość niewiele przekraczającą 3°, co sprawi, że jego dostrzeżenie w blasku zorzy porannej będzie trudne, pomimo jasności równej -0,1^m. W kolejnych dniach wysokość planety nad horyzontem będzie szybko malała.

W połowie lutego wieczorem, bardzo nisko nad zachodnim horyzontem pojawia się Wenus, jednak pod koniec miesiąca, w godzinę po zachodzie Słońca, wznosi się na wysokość tylko 3°, toteż jej obserwacja, pomimo jasności wynoszącej -3,9^m, będzie praktycznie niemożliwa.

Nadal przez całą noc w gwiazdozbiorze Raka widoczny jest Mars. W związku z oddalaniem się od styczniowej opozycji maleje zarówno jasność, jak również średnica tarczy planety, wynosząc pod koniec miesiąca odpowiednio -0,6^m i 12''.

Na początku lutego wieczorem można jeszcze próbować dostrzec Jowisza, świecącego coraz niżej nad południowo-zachodnim horyzontem. O ile na początku miesiąca, godzinę po zachodzie Słońca, zobaczymy go na wysokości nieco ponad 10°, o tyle już w połowie lutego jego obserwacja stanie się niemożliwa.

Nadal w drugiej połowie nocy, w gwiazdozbiorze Panny, możemy obserwować Saturna, zbliżającego się do marcowej opozycji.

Uran i Neptun znajdują się na niebie w pobliżu Słońca i są niewidoczne.

Planeta karłowata (134340) Pluton nadal wschodzi nad ranem niedługo przed wschodem Słońca i jest niewidoczna, ginąc w blasku zorzy porannej.

W lutym w pobliżu opozycji znajduje się jasna planetoida (jaśniejsza od 9,0^m):

(4) Vesta, (jasność 6,1^m): 10 II: 10^h25,6^m, +18°42'; 20 II: 10^h16,2^m, +20°05'; 2 III: 10^h06,5^m, +21°16'.

Meteory

W dniach od 15 lutego do 10 marca promieniują, należące do kompleksu Virginid, δ Leonidy (DLE). Maksimum aktywności tego mało aktywnego roju przypada 24 lutego. Radiant meteorów leży w gwiazdozbiorze Lwa i ma współrzędne: α = 7^h00^m, δ = +16°. W obserwacjach w tym roku będzie przeszkadzał zbliżający się do pełni Księżyc.

---

1^d

Gwiazda zmienna długookresowa R UMa (miryda) (10^h44,6^m, +68°47') osiąga maksimum jasności (7,0^m) .

1^d21^h36^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa HU Tau osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,9^m do 6,7^m.

2^d

Gwiazda zmienna długookresowa R Peg (miryda) (23^h06,6^m, +10°32') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

2^d19^h

Złączenie Saturna z Księżycem w odl. 8°.

3^d

Gwiazda zmienna długookresowa T Hya (miryda) (8^h55,6^m, -9°08') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

3^d20^h44^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa WW Aur osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,8^m do 6,6^m.

3^d22^h57^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa HU Tau osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,9^m do 6,7^m.

4^d07^h

Złączenie gwiazdy Spica (α Vir) z Księżycem w odl. 4°.

4^d23^h

Maksymalna libracja Księżyca (10,2°) w kierunku Mare Humboldtianum (zacienione).

5^d02^h39^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa 1143 Cyg osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,9^m do 6,4^m.

5^d17^h22^m

Gwiazda zmienna δ Cep (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

7^d

Księżyc Saturna Tytan w maksymalnej elongacji wschodniej.

7^d19^h

Złączenie gwiazdy Antares (α Sco) z Księżycem w odl. 0,7°.

8^d

Gwiazda zmienna długookresowa RS Lib (miryda) (15^h24,3^m, -22°55') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

8^d03^h09^m

Gwiazda zmienna ζ Gem (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,6^m).

8^d06^h

Złączenie Wenus z Neptunem w odl. 1°.

8^d21^h57^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa WW Aur osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,8^m do 6,6^m.

11^d

Gwiazda zmienna długookresowa R Cyg (miryda) (19^h36,8^m, +50°12') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

11^d02^h10^m

Gwiazda zmienna δ Cep (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

11^d02^h35^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa U Oph osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,9^m do 6,6^m.

12^d04^h

Złączenie Merkurego z Księżycem w odl. 1°.

12^d06^h

Minimalna libracja Księżyca (2,0°) w kierunku krateru Mare Australe (zacienione).

13^d20^h26^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa Algol (β Per) osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 2,1^m do 3,4^m.

13^d23^h08^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa WW Aur osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,8^m do 6,6^m.

14^d

Gwiazda zmienna długookresowa S Vir (miryda) (13^h33,0^m, -7°12') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

14^d

Księżyc Saturna Tytan w maksymalnej elongacji zachodniej.

14^d04^h

Złączenie Neptuna z Księżycem w odl. 3°.

14^d22^h

Złączenie Wenus z Księżycem w odl. 5°.

14^d23^h

Neptun w koniunkcji ze Słońcem.

15^d02^h

Złączenie Jowisza z Księżycem w odl. 4°.

16^d13^h

Złączenie Urana z Księżycem w odl. 5°.

17^d02^h

Złączenie Wenus z Jowiszem w odl. 0,5°.

18^d18^h03^m

Gwiazda zmienna η Aql (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

18^d34^h48^m

Słońce wstępuje w znak Ryb, jego długość ekliptyczna wynosi wówczas 330°.

19^d00^h20^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa WW Aur osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,8^m do 6,6^m.

20^d

Gwiazda zmienna długookresowa R Psc (miryda) (1^h30,7^m, +2°52') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

20^d02^h

Maksymalna libracja Księżyca (9,5°) w kierunku krateru Schickard (zacieniony).

21^d19^h45^m

Gwiazda zmienna δ Cep (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

23^d

Gwiazda zmienna długookresowa R Oph (miryda) (17^h07,8^m, -16°06') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

23^d

Gwiazda zmienna długookresowa U Ori (miryda) (5^h55,9^m, +20°11') osiąga maksimum jasności (7,0^m).

23^d

Księżyc Saturna Tytan w maksymalnej elongacji wschodniej.

25^d22^h17^m

Gwiazda zmienna η Aql (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

26^d02^h

Złączenie Marsa z Księżycem w odl. 6°.

26^d21^h

Minimalna libracja Księżyca (3,4°) w kierunku Sinus Iridium (zacieniona).

27^d04^h32^m

Gwiazda zmienna δ Cep (cefeida) osiąga maksimum jasności (3,5^m).

27^d14^h

Złączenie Merkurego z Neptunem w odl. 2°.

27^d23^h

Złączenie gwiazdy Regulus (α Leo) z Księżycem w odl. 5°.

28^d00^h47^m

Gwiazda zmienna zaćmieniowa 1143 Cyg osiąga minimum jasności. Jasność gwiazdy spada od 5,9^m do 6,4^m.

28^d10^h

Jowisz w koniunkcji ze Słońcem.

UWAGA:

Momenty wszystkich zjawisk podane są w czasie uniwersalnym UT (Greenwich).

Aby otrzymać datę w obowiązującym w lutym w Polsce „czasie zimowym”, należy dodać 1 godzinę.

Momenty złączeń planet z Księżycem podane są dla współrzędnych Warszawy. Dla każdego złączenia podano momenty największego zbliżenia obiektów na niebie. Podane są wszystkie złączenia, nie tylko widoczne w Polsce.

Współrzędne równikowe podane są dla Epoki 2000.0.

Opr. dr Tomasz Ściężor
Więcej szczegółów na stronie Uranii