Artystyczna wizja swobodnie poruszającego się brązowego karła. Źródło: NASA/JPL-Caltech.Najchłodniejsze brązowe karły mogą zdecydowanie utrudnić rozróżnienie granicy między planetami, a gwiazdami. Najnowsze badania wskazują na możliwość istnienia brązowych karłów o masach z zakresu przyjmowanego dla planet – podaje Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.
Brązowe karły nazywane są czasem nieudanymi gwiazdami. Są to obiekty pośrednie pomiędzy planetami, a gwiazdami. Powstają tak jak gwiazdy, ale mają zbyt małą masę, aby rozpocząć w swoich jądrach reakcje termojądrowe przemiany wodoru w hel, co jest charakterystyczne dla gwiazdy. W brązowych karłach mogą jednak zachodzić reakcje przemiany deuteru w hel.
W swoich badaniach dwóch amerykańskich naukowców, Trent Dupuy i Adam Kraus (Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics), przeanalizowało najchłodniejsze brązowe karły wykryte w ramach pierwszej części przeglądu dokonanego teleskopem kosmicznym WISE, należącym do NASA. Wyniki zostały opublikowane 5 września w internetowym wydaniu czasopisma „Science Express”.
Okazuje się, że obiekty te mają temperatury w przedziale od 120 do 170 stopni Celsjusza, czyli większe niż wskazywały niektóre dotychczasowe analizy, mówiące nawet o temperaturach pokojowych. Osiągnięcie takiej temperatury po miliardach lat ochładzania się jest możliwe dla obiektów o masach od 5 do 20 mas Jowisza.
„Gdyby taki obiekt został odkryty na orbicie wokół gwiazdy, najprawdopodobniej zostały nazwany planetą. Ale ponieważ przypuszczalnie powstał samodzielnie, a nie w dysku protoplanetarnym, astronomowie nazywają go brązowym karłem, mimo zakresu przypadającego na masy planetarne” - tłumaczy Dupuy.
Badanie własności chłodnych brązowych karłów jest trudne. Emitują większość energii w zakresie podczerwonym, a dodatkowo świecą słabo ze względu na swoje niewielkie rozmiary i niską temperaturę.
W celu określenie dokładnej temperatury brązowych karłów naukowcy musieli znać odległości do obserwowanych obiektów. Do tego celu badacze użyli Kosmicznego Teleskopu Spitzera, ustalając, że obiekty, które badają, znajdują się w odległościach od 20 do 50 lat świetlnych od nas. Odległości wywnioskowano na podstawie paralaks, czyli zmiany położenia obiektów na tle gwiazd na skutek ruchu orbitalnego Ziemi.
Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl
Przeczytaj więcej: 
