Partnerzy

Astro-Miejsca


URANIA

astroturystyka

100 lat IAU

IAU

Comet

Centrum Nauki Kepler

Planetarium Wenus

ERC

Centrum Nauk Przyrodniczych

Orion,serwis,astronomii,PTA

POLSA

Astronomia Nova

Astronarium

forum astronomiczne

IPCN

Portal AstroNet

Puls Kosmosu

Forum Meteorytowe

kosmosnautaNET

kosmosnautaNET

Nauka w Polsce

astropolis

astromaniak

PTMA

PTR

heweliusz

heweliusz

ESA

Astronomers Without Borders

Hubble ESA

Space.com

Space Place

Instructables

Tu pełno nauki

Konkursy

Olimpiady Astronomiczne
Olimpiada Astronomiczna przebiega w trzech etapach.
Zadania zawodów I stopnia są rozwiązywane w warunkach pracy domowej. Zadania zawodów II i III stopnia mają charakter pracy samodzielnej. Zawody finałowe odbywają się w Planetarium Śląskim. Tematyka olimpiady wiąże ze sobą astronomię, fizykę i astronomiczne aspekty geografii. Olimpiady Astronomiczne


Urania Postępy Astronomii - konkurs dla szkół


astrolabium

Organizatorem konkursu astronomicznego jest Fundacja dla Uniwersytetu Jagiellońskiego a patronat nad akcją sprawuje Obserwatorium Astronomiczne im. Mikołaja Kopernika będące instytutem Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Zobacz szczegóły »

astrolabium

konkurs, astronomiczny

AstroSklepy

Serwis Astro - 30 lat AstroDoświadczenia!

Astro Schopy
 Firma ScopeDome

Planeta Oczu

Astrocentrum

Wszystko o Nas

Logo SA GW, autor Jacek Patka





Forum Astronomiczne PL


BOINC

Classroom

FB

Księżyc


Data: 12-10-2024 06:22:11

faza

Słońce

Na niebie


La Lune

Mapa Nieba

Stellarium Web

TheSkyLive
Skytinel - sieć stacji bolidowych - SN15

Położenie JWST
Where is WEBB


ARTEMIS
ARTEMIS-1


Położenie ISS
The current position of the ISS
tranzyty ISS


The current position of the ISS

Misja KEPLER

ZOONIVERSE odkrywanie planet

EPUP
5282 planet

Astropogoda

Pogoda



sat24, chmury, pogoda


wyładowania atmosferyczne


III Prawo Keplera




Czytelnia


dwumiesięcznik

Urania, numery archiwalne,przedwojenne

Light Pollution

M-WiFi

gwiazdy,zmienne,poradnik,gazeta,pdf,astronomia,pomiary

vademecum, miłośnika, astronomii, dwumiesięcznik, astronomia

astronomia amatorska

Astronautilius

KTW'

kreiner, ziemia i wszechświat

poradnik, miłośnika, astronomii, książka, Tomasz, Rożek

poradnik, miłośnika, astronomii, książka, Rudż, Przemysław

atlas, nieba, książka, astronomia

atlas, księżyca, książka, astronomia

Poradnik Miłośnika Astronomii

Mądre Książki

Losowa Fotka

Tajemnica supernowych Ic

Astronomiadramatyczne związki gwiazd podwójnych

ic,supernova,gwiazdy podwójne Z takich układów pochodzą eksplozje supernowych typu Ic
Artystyczna wizja gwiazdy-wampira i jej ofiary.
Nowe badania, korzystające z danych uzyskanych należącym do ESO Bardzo Dużym Teleskopem (VLT), pokazały, że najgorętsze i najjaśniejsze gwiazdy, znane jako gwiazdy typu O, często występują w ciasnych układach podwójnych. W wielu tego typu układów podwójnych następuje przepływ masy od jednej gwiazdy do drugiej, co można określić jako rodzaj gwiezdnego wampiryzmu, przedstawionego tutaj w wizji artystycznej.
Źródło: ESO/M. Kornmesser/S.E. de Mink
Supernowe Ic niosą w sobie dramatyczną historię związku pary gwiazd. Międzynarodowy zespół naukowców pod kierunkiem Polaków udowodnił, że aby powstał ten typ kosmicznego wybuchu, potrzebny jest niezbyt spokojny - jak na ludzkie standardy związków - układ gwiazd podwójnych.


Na podstawie historii tych gwiazd można by było przygotować niezły scenariusz hollywoodzkiego melodramatu. Dwie gwiazdy odnajdują się podczas kosmicznej wędrówki i zaczynają coraz mocniej przyciągać. Przez jakiś czas we wspólnym tańcu zbliżają się do siebie i tworzą ciasny duet. Z czasem jednak okazuje się, że związek nie jest wcale tak bardzo zgrany: jedna z gwiazd żeruje na drugiej - zasysa jej zewnętrzne warstwy - wodorową i helową otoczkę. Ta zjadana jednak nie pozwoli wyssać z siebie wszystkich sił. W końcowym stadium swojego życia wybucha prezentując się w całej okazałości jako supernowa. Towarzysząca eksplozji fala uderzeniowa odrzuca zachłannego partnera w przestrzeń kosmiczną z ogromną siłą. A wybuchowa bohaterka kończy jako gwiazda neutronowa lub czarna dziura. I tak następuje spektakularny koniec tego niespokojnego związku.

Najnowsze badania Marcina Solara z zespołem, które ukazały się w Nature Communications - pokazują, że taka właśnie historia ewolucji łączy większość Supernowych typu Ic.

Dr hab. Michał Michałowski z UAM w rozmowie z PAP tłumaczy, że supernowe, czyli kosmiczne eksplozje, mogą mieć różną charakterystykę. Główny podział supernowych bazuje na różnicach w ich widmie spektralnym. A widmo spektralne (światło z danego obiektu przepuszczone przez pryzmat) zawiera informacje o pierwiastkach obecnych w supernowych.

I tak np. w widmie supernowych Ic nie widać prawie wodoru i helu. Zamiana wodoru w hel to zaś podstawowe źródło energii gwiazd. Jak to więc możliwe, że te dwa pierwiastki obecne w zewnętrznych warstwach gwiazdy - znikają przed wybuchem supernowej?

Dr Michałowski tłumaczy, że gwiazda potrzebuje zwykle kilku - kilkudziesięciu milionów lat, żeby "przejeść" swoje zapasy wodoru. Skoro więc wokół supernowych Ic nie ma tych lekkich pierwiastków, to przypuszczano, że być może gwiazdy zdążyły je odrzucić przed wybuchem. A to by też z kolei znaczyło, że wybuchająca gwiazda jest bardzo duża - bo tylko bardzo duże gwiazdy są wystarczająco energetyczne, żeby odepchnąć zewnętrzne otoczki wodorowe i helowe.

Badacze postanowili przetestować tę hipotezę. Zmierzyli i porównali właściwości gazów otaczających pozostałości supernowych. Okazało się, że pod tym względem supernowe Ic są tu bardzo podobne do innych, lepiej już poznanych supernowych - typu II. A o nich już akurat wiadomo, że powstały w eksplozji gwiazd 8–15 razy masywniejszych od Słońca (czyli niezbyt masywnych i niezbyt starych).

Po uwzględnieniu tych danych modele pokazały, że gwiazdy eksplodujące jako supernowe typu Ic i II mają podobny czas życia i podobne masy. Nie mogą być więc gwiazdami bardzo masywnymi. "Zaskoczył mnie ten wynik, bo spodziewałem się, że supernowe typu Ic okażą się gwiazdami supermasywnymi" - mówi dr Michałowski.

Skoro więc gwiazda sama nie zdążyła zużyć swojego paliwa, to co się mogło stać z jej wodorem i helem? Możliwe, że ktoś jej go zabrał. Kto? Prawdopodobnie sąsiadującą z nią gwiazda, bo układy gwiazd podwójnych wcale nie są w kosmosie wyjątkiem. Stąd wniosek, że zewnętrzne warstwy gwiazdy - wodór i hel - znikają, bo zabierała je gwiazda towarzysząca. Kiedy ta pozbawiona otoczki gwiazda w końcu eksploduje, obserwować możemy ją właśnie jako supernową typu Ic. "Druga gwiazda z układu zaś zwykle może przetrwać ten wybuch, najwyżej straci swoją zewnętrzną otoczkę, zostaje odepchnięta i ponownie staje się gwiazdą pojedynczą" - opisuje badacz z UAM.

Naukowcy przeanalizowali dane z ok. 60 supernowych Ic i doszli do wniosku, że tylko w niewielkim odsetku tego typu gwiazd możliwym wytłumaczeniem byłby wybuch masywnej gwiazdy.

Badania supernowych są o tyle ważne, że to właśnie w ekstremalnych warunkach towarzyszących kosmicznym eksplozjom powstają ciężkie pierwiastki, które umożliwiły powstanie życia (lub uczyniły je łatwiejszym). W czasie wybuchu zaś materia ta jest rozsyłana na wszystkie strony. I potem może formować nowe gwiazdy i planety.

“Ewolucja gwiazdy zależy od wielu parametrów. To, jak potoczy się jej los, zależy od środowiska, w którym się znalazła. I my chcemy poznać te różnice” - podsumowuje dr Michałowski

Zespół wykorzystał największy na świecie zestaw teleskopów, Atacama Large Millimeter Array, zlokalizowana na wysokości 5000 metrów n.p.m. w północnym Chile. Zaobserwowano emisję linii tlenku węgla, która została wykorzystana do pomiaru ilości wodoru molekularnego w miejscach różnych eksplozji supernowych.

Źródło: www.naukawpolsce.pap.pl, Ludwika Tomala
Brak komentarzy. Może czas dodać swój?

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się , żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?
31,305,325 unikalne wizyty