Od dzisiaj zapraszam na kolejne spotkania z niebem usianym gwiazdami. Okres od jesieni przez zimę, do wiosny jest najlepszym czasem na obserwację nieba. Wieczory przychodzą szybko, a ranki spowite mrokiem pozwalają na prowadzenie ciekawych przeglądów nieba. Ponadto niebo jest w tym okresie głęboko czarne – niestety tylko za miastem. Nasze miasto dołączyło do śmietników nieba – zaśmiecamy niebo niepotrzebnym światłem o czym pisałem w artykułach dotyczących badania czystości nieba.
Dzisiaj zapraszam na spotkanie z Syriuszem. Piękną i najjaśniejszą gwiazdą naszego nieba. Co ciekawe nie jest to gwiazda pojedyncza lecz układ wielokrotny. Oznacza to, że jest to układ utworzony przez kilka gwiazd– w tym przypadku dwie gwiazdy. Syriusz A jest gwiazdą ciągu głównego natomiast składnik B jest białym karłem. Układ jest jednym z bliższych gwiazd naszej galaktyki – 8,6 lat świetlnych od nas.
Jego jasność wynosi
-1,47 magnitudo (jest skala jasności obiektów na niebie przyjęta przez astronomów). Tak duża jasność powoduję, że czasami można go zobaczyć gołym okiem w piękny dzień.
Historia Syriusza i wiedzy o nim jest bardzo bogata. Znana jest historia Dogonów, ludu z zachodniej Afryki, którzy posiadali wiedzą na temat tej gwiazdy możliwa do osiągnięcia wyłącznie przy pomocy nowoczesnych teleskopów. Ponadto twierdzili oni, że istnieją trzy składniki tego układu. Astronomowie przez wiele lat starali się zbadać ten mit, ale nie udało się wykazać istnienia trzeciego składnika. Obserwuje się jednak zaburzenia ruchu składników w tym układzie. Obserwacje teleskopem Huble’a też nie wykazały istnienia trzeciej gwiazdy.
Nie przeszkadza to jednak w obserwacjach gwiazdozbioru Wielkiego Psa z jego psią gwiazdą
Syriusz wieczorem około godziny 21.30
Syriusz wieczorem około godziny 21.30
graficzny obraz gwiazdozbioru Wielkiego Psa
Namiary: gwiazdy szukamy wieczorem pomiędzy wschodnim i południowym kierunkiem od około godziny 21
30 czasu zimowego
